TO DIKT AV THOMAS A. CLARK

Skog utan tre

 

mot nord hardnar landet

det møter og trassar auga

sandstein, gneis, kvartsitt

vindskurt og tomt

 

ei øydemark av vid himmel

berg og vatn, eit grise dekke

av purpurfarga heigras, bjønnskjegg

den lyselskande dvergbraken

 

berg fossar eller står

tærde av lyset

i ei urørleg strøyming

påståeleg og fjern

 

bjørk, fure og rogn

søkjer i hop i juv

ein steinskvett slepper

tonen blant steinane

 

avstandane er einsame

stilla overhangande

med eitt einsam

dei grove grensene er audslege

 

du vrir deg unna det

men kvar regndrope

på ansiktet eller armen

er ei tilbakevending

 

vinden kjemmer lyngen

set ein egg på steinen

du plaskar gjennom smeltevatn

så myrulla ristar

 

slik at du ikkje berre

ser men føler

koss vinden skubbar mot deg

brå stiller blir fylte

 

busetnaden er på randa

av dette tome                                

å overleva er å godta

kjærteikna til vinden

 

dei grovpussa stovene

ligg vende mot stranda

mild ange av sauegnagd grasvor

kjem på døra

 

rusta bilar og maskinar

rimar på steinmose på knausar

strøydd omkring i augneblinken

i ein os av torvrøyk

 

kvikk tale etter vintermørkret

er ikkje meir velkommen

enn vinden som løyer

når du er tilbake i din eigen skapnad

 

tida tel ikkje lenger

smørblom og prestekrage

sverdlilje, revebjølle, kløver

gjer lukta frå havet søtare

 

selen i det kalde vatnet

stig opp til klarleik

eller nyfikne, ein slikk

av sølvkvitt, ein slikk av grått

 

fjell-lina og kystlina

ber melodien

kjæsegras og blåfjør

bed deg inn for å venta litt

 

ei tjørn i ei mørk kløft

einsam piping frå ei strandsnipe

dei gir sine avstandar

over i di varetekt

 

 

To sonettar

 

gå min nye song set deg

på den øvste greina

la rekkja av buskar lyda høgt

syng ut tonane i rekkja

kvar med sin fulle bunad

av doggbløytt stille

vend deg til lufta

til dei ljomande romma

flett deg inn mellom

dei grøne åsane og himmelen

mellom det våte og turre

gå og ver så punktleg som

stunda lar deg ver ikkje

for varsam men ta deg i vare

 

kronhjorten kjem endeleg heim

til den spraglete rudninga

beitar på dei små grastustane

mens fløyelsmulen hans fråtsar

slå vindauga i kontoret på vidt gap

la lufta spela omkring diktet

den skumre glenna i hjarta

blir gjennombora av ein solstråle

kronhjorten finn dovne bekker

ei bie summar kring vokalane

skrubbar mot konsonantane

og ei utveksling skjer

dyr stiltrar seg ut av skogen

der me har rydda rom

 

 

/

 

(Frå I den klare lufta, Nordsjøforlaget 2007. Gjendiktet av Per Olav Kaldestad.)