Den kraft som driv kvar urt med grøne lunter

Av Dylan Thomas / Gjendiktet av Åsmund Bjørnstad

 

Den kraft som driv kvar urt med grøne lunter

driv grøne meg; hi sprenger tre på rot

så eg går under.

Og eg får stumt nok sagt den krøkte rosa,

den vinterfeberen har òg bøygd min ungdom.

 

Den krafta som driv vatn gjennom berg

driv blodet mitt; hi sinar elvemunnen

så mitt blir seigt.

Og eg får stumt nok munna til mi vene,

ved kjelda høgt til fjells syg same svelg.

 

Den hand som kvervlar vatnet i ei evje

vekker kvikksand; hi bind ein krengande vind,

dreg segl om liket.

Og eg får stumt nok sagt ein hengande mann

at bøddelens kalk er leska med mi leire.

 

Tidas lipper iglar der kjelda spring;

kjærleik dryp og finn, men runne blod

gjev såra ro.

Og eg får stumt nok sagt eit vêrlags vind

at tida bit fast himmelen til kvar sol.

 

Og eg får stumt nok sagt ein kjærasts grav,

på sveipet mitt kryp same krøkte makk.

 

/

(sinar: tørkar ut, sluttar å renne)

 

//

 

Hundreårsjubilanten Dylan Thomas skreiv få politiske dikt om «saker». Han var ein vitalist som feira livskreftene trass i ei dramatisk samtid. I 1944 skreiv han diktet «Eit blankt nei til å sørge døden, ved brann, til eit barn i London».

Ungdomsdiktet «Den kraft som driv kvar urt med grøne lunter» (The force that through the green fuse drives the flower) er “grønt”, men også «raudt». Blom og urter bygger opp, men blir sprengde frå rota. Blodet i årene tørkar ut (sinar) som elvar, og vind riv segl til liksegl. Livshjulet er ubøyeleg. Hans «leire» blir den leska kalken bøddelen brukte til å vaske eit skafott med. Liksom William Blake ser han at rosa (kanskje svært vakker) er krøkt og sjuk av makk.

Gjendiktinga er frå boka Dikt på min gebursdag som kom ut på Bokvennen til Dylans hundreårsdag den 17. oktober i år.