Krisa og havet

Av Einar Økland / Foto: Bjørn Erik Pedersen

 

Krisa byrja då det blei oppdaga at fossane rann

Med kraft og energi stups ut i havet.

Det skulle dei ikkje.

Ingen skal uroe havet.

Så havet blei flytta.

 

Fossevatnet rann stillsleg etter. Det dumme vatnet.

Etter alle høge omkostningar det er med å flytte eit hav.

Snart rann atter fossane ut i havet, om enn noko flatare nå.

Her måtte proletarane til.

Med ingeniørar i spissen la dei ut kraftstasjonar

under kvar foss.

Frå kraftstasjonane strekte dei leidningar. Desse

stakk dei til slutt ned i havet,

som straks byrja koke og boble. Gass steig opp,

dei måtte hoste og slutte.

I staden bygde dei eit kvitt hus

og førte alle kraftleidningane inn der.

Huset blei ubrukeleg, men kva gjorde det.

Havet låg blankt som bensin.

 

Så tok det fyr i huset.

Leidningane smelta og sakte byrja dei å bli flytande.

Smeltinga åt seg tilbake langs leidningsnettet,

heilt til den nådde kraftstasjonane

som loga opp som om det var jonsok

og brann ned så spruten kom ut or turbinane.

Flotte pissestråler stod lågt på skrå

bortover landskapet

som var spesielt politisk verna.

Dei spylte reint kvar dei kom, desse strålene.

Men det som til slutt rann ut i havet var ein skiten straum

av innbu og kolonialvarer og eit og anna rødmande menneske.

Havet blei ein kloakk.

 

Hadde vi ikkje då hatt trålfiskarane

ville det ikkje vore mykje hav

tilbake til neste generasjon.

 

Dette diktet er frå diktboka Romantikk (1979) og blir gjengitt med velvillig tilltatelse fra forfatteren.