ROMMET

Av Per Olav Kaldestad / Foto: Roald Kaldestad

 

Fjorden kjem

veltande frå andre sida

i lange og korte bølgjer,

 

skarv og måse

følgjer med, båtar kryssar,

støytvise spor av lydar,

 

eit fly i låg høgde,

ein hegre på vakt i stranda,

ei havørn seglar forbi utan å

 

la seg merka med noko, men er merkt,

ei blåmeis still på rygg i snøen

kjenner ikkje lenger

 

dei små tette fnugga

som har falle,

ørna er enno på vengene

 

i ein sveip over fjorden,

kor lenge ho kan halda det gåande,

veit ingen, det er berre ei forskyving

 

i vind, i tone som skal til før ho

venglar hjelpelaust ned,

og mange er dei som gjerne vil

 

hogga nebben i henne

om dei skulle komma til,

men ho løftar seg slik berre

 

ein skapning av fyrste rang kan

og svevar ut av syne,

eg blir ståande

 

i det som er, prøver

rom.

 

 

RAMN

 

Eg møter blikket til ramnen.

Han møter ikkje mitt.

Han sit der med svarte augo

og grundar nok på sitt.

 

Augo er kanskje trøytte

av det han har sett i dag,

frå høgfjell til djupe dalar,

frå torg til blodige slag.

 

No som i Odins tider

følgjer han nøye med,

lyttar og pirkar og svelgjer,

flyg metta vidare.

 

Prins av villmark og vidde.

Han hiv seg frå vind til vind,

og kjem på tunge venger

ned i hagen min.

 

/

(Frå Dagen er her den dag eg vil, 2013)