TAIGA

Av Terje Tørrisplass

 

Hjernen er eit hav.

Hjernen er eit hav som slår mot strender

med boreale skogar innanfor.

Hjernen sine boreale skogar strammar

som eit belte rundt kraniet.

 

Det boreale barskogbeltet strekker seg

frå augekrok til augekrok. Mellom augekrokane

skjer nasebeinet seg inn

som ein fjellrygg. Ein fjellrygg

som skjer seg inn i hjernen er eit teikn

på langt framskriden død.

 

Som innehavar av fjellryggen

innehavar av gjenverande timar og år

uvissa kasta inn med havvindane

fyllest eg av tinga som eg tilhøyrer:

 

Her stryk ein skarv over svart hav, her jagar

sopphyfer gjennom skrinnt jordsmonn.

Bionoma ligg ikkje i ro

 

under tyngdekrafta. Gravitasjonen

sløkker ikkje skarelyset under rovdyrspranget.

Gravitasjonen teier ikkje det fossile skriket

frå havbotnen ihel.

 

Når døden nærmar seg gir eg meg over

til taigaen. Under midnattsmånen

bit eg i kvitkrullen

og lèt det som hender her

skape liket om.

 

/

 

Den indiske nobelprisvinnaren Tagore meinte at ein burde vere både plogmann og poet. Terje Tørrisplass er skogmann og poet. Og hallingdøl. Skogen er staden dikta hans ofte utspelar seg i, og utsynet er vidt; veider, vidde, vatn og vardar. Dei minner oss på den høge kvelvingen vi har over liva våre. Tørrisplass har gitt ut to diktsamlingar «Eg bygger ikkje byar» frå 2010 og «Glenne» frå 2013, begge på Samlaget. Han er aktuell med fire dikt i jubileumsantologien «Naturen svikter aldri», gitt ut i samband med at Naturvernforbundet feirar 100 år.

Vi takkar so mykje for diktet!