Til Ketil Solvik-Olsen

PAAL-HELGE HAUGEN (f. 1945) har vore ein markant poet og gjendiktar sidan midten av 60-talet. Han har også sett synlege og høyrbare spor etter seg gjennom samarbeid med ei rekke biletkunstnarar og komponistar. Siste utgivingar er diktsamlinga Kvartett 2008, og langdikta Kyst. Sør frå 2009.

(foto: Gerald Zörner)

 

Ballongbrev til Ketil Solvik-Olsen,

for avhenting innan stortingsvalget 2013

 

Det er så stilt her oppe.

Berre eg og du og himmel og jord

og ballongen og korga,

og så vinden, den evige vinden,

gamal som skapinga og alltid fornya,

vindens andedrag

som løfter oss og ber oss

utan vederlag, ei gåve til oss

frå verdens veldige lunge.

 

Her er så stilt at munnen stilnar.

Det er difor eg skriv brev til deg.

Og vi kan vel ha godt av å teie

nokon kvar av oss.

Her svevar vi stilt over det inderleg

bevaringsverdige Jæren.

Langt der ute ein skog av jern og stål

som ris opp av havet, ser du den?

Ekofisk, der den norske olja rikdomen

vart fødd. Vi er rike, Ketil.

Du er kanskje rikare enn eg, men vi er

rike båe to. Kor mykje av verden

har vi råd til å bruke, vi som har

så god råd? Kva skal vi med

ein svulmande aksjeportefølje

dersom det oppvarma oppøste havet

svulmar seg opp over bryggekantane

i Jåttåvågen, og sig inn over Jærstrendene

og oss? Fortida ligg uti havet og blir ikkje

borte. Kanskje skal den få lov til

å ligge der ei stund, medan vi

tenker oss om. Det er kanskje ikkje

så klokt å halde fram med å pantsetje

morgondagen. Den kunnskapen

du ikkje kan setje på konto i dag,

kan vere den som reddar oss i morgon.

Vi er dyktige, ufatteleg dyktige

når vi vil. Kva kan vi klare når vi må?

Vinden løfter oss igjen. Vi ser lenger

enn vi nokon gong har sett. Snart ser vi

kanskje Antarktis, ser isen smelte

framfor augo våre, raskare enn den har gjort

på tusen år. Og framleis kan vi skimte folk

der nede. Der er visst ein flokk

av dine kollegaer, dei har denne underlege

vanen at dei bevegar seg baklengs

når dei er ute og skrittar og går, sjølv om dei

har eit skilt som påstår det motsette.

Men her oppe frå ser vi det tydeleg.

Der har du ein jobb å gjere, Ketil.

Skal nokon klare å få dei til å innføre

ein annan gangart, må det vere du.

Til slutt løfter ballongen oss så høgt

at vi ser tvers gjennom tida. Vi blir

visst framsynte her oppe. Det var på tide.

For det er ikkje oss det handlar om.

Vi er lauv i vinden, snart blæs vi

bort. Eg og du er her ikkje berre

for eigen del, vi er i oppdrag for dei

som skal kome. Langt der borte

ser eg ei ung jente, lyst hår som bølgjar

i jærvinden, smilehol, eit tenksamt drag

kring munnen, den jenta skulle eg kjenne att

mellom tusen, det er tippoldebarnet mitt.

Ho står og talar med ein ung kar. Kanskje

kjenner du han, Ketil? Kom bort til kanten,

så kan du høyre kva dei seier, du òg.

Paal-Helge Haugen