Fire nye dikt / Juliane Rui

 

babyen raudnar i huda

trykket frå fingrane mine

enda så forsiktig

under oss er mantelen

over er himmelen

kor stor eller liten

munn opnar seg

 

–

 

ramnen hekkar i fjellet

derfor er det namnet gamalt

eg hermer han med min lyd

så nært nærleik

veks eg blir ikkje du mindre

eit plaster er ei fjør

fuktar ho i vatnet

under høge fjell

det er natur å vere fugl

raud av sol

 

–

 

eg sit på ryggen til mor

speidar etter sjøen

kvar er vi no

sjøfuglane krinsar

vil til vatnet

mor kan ikkje bere meg lenger

eg slepp taket kring halsen hennar

let meg sige

nakkehåra blafrar

framfor meg som segl

 

–

 

åkeren opnar himmelen

eg balanserer på skorpene av is

under veks frøa

budde knoppar

set merke i snøen

frå undersida

her fall sol

kjem du for å kjenne det

når det er eg som ber deg

halde barnet mor

han ligg i lyset

 

 

//

Klimaaksjonen takker Juliane Rui for nyskrevne dikt!