Restar av ungdom / Line Nagell Ylvisåker

//

Line Nagell Ylvisåker er journalist og bur i Longyearbyen med mann og to born. Ho jobba i Svalbardposten frå 2006 til 2018, og gav våren 2020 ut sakprosaboka Verda mi smeltar. Å leve med klimaendringar på Svalbard.

Foto: Ragnhild Utne/Samlaget

Delar av meg ligg her kanskje enno.
Hud, støv, karbonatom på veg til nytt liv.
Bordet på kjøkenet er det same,
gardinene dei same.
Dei skjulte for sola då eg sat her og sveitta og skreiv,
skulle klare å ta den masteren.
Bak kjøkenet står fjellet.
Like fast framleis,
eller kanskje ikkje.

Snø dundra inn i tolv heimar.
Jordsørpe fløymde nedover fjell.
Her er det ikkje trygt for menneske.
Støvet etter meg skal kvervle vidare.
Kjøkenbordet, gardinene, stova skal bort.
Der turkassar sto stabla oppetter veggen.

Eg tenkte ikkje over det,
frykta det ikkje då.  
At kreftene i fjellet, i snøen, i jorda, i mildare vintrar
med meir snø og regn kunne nå meg her.
Inne.
I byen.

No er leilegheita aude,
hybelbygget tømt for alt levande.
Jorda i fjellsida sig nedover,
sklir oppå permafrosten.
Jordlaget blir tjukkare og tjukkare,
tyngre og tyngre. Brått kan det rase.
Inn i livet som var.

Gravemaskina kjem. Plukkar alt sakte frå kvarandre.
130 heimar, bit for bit, sortert etter material.
Menneska tenkte ikkje langt nok,
lèt ansvaret skli ut.
Det òg.

I den sommarbrune fjellsida teiknar sprekkane mønster i bakken.
Tung, kviler jorda
på isen under.
Enno ei stund.

Ein svart firkant er alt som er att,
restar av ungdom.